حکایت گیلان |  تغییر مدیران دولتی در دولت سیزدهم امروز مورد توجه روزنامه ایران و کیهان بود.‌

روزنامه دولتی ایران نوشت: یکی از حواشی که پیرامون انتصابات دولت سیزدهم مطرح می‌شود آن است که دولت سرعت لازم برای جابه‌جایی و انتصاب مدیران جدید را نداشته و تنها ۶۰ درصد مدیران طی ۱۰۰ روز گذشته که دولت جدید کار را آغاز کرده است منصوب شدند!

این گزاره در حالی از سوی برخی رسانه‌ها مطرح می‌شود که قصد دولت سیزدهم شناسایی دقیق توانمندی‌ها و ظرفیت‌های افرادی است که قرار است در زمره مدیران ارشد دولت در سمت‌های مهم منصوب شوند. طبیعتاً انتخاب دقیق و بررسی شایستگی افراد زمان مناسبی را طلب می‌کند و چه‌بسا وزرا در روند این بررسی‌ها برخی مدیران قبلی را واجد شایستگی‌های لازم بدانند و با ادامه مسئولیت‌پذیری آنان در دولت جدید نیز موافقت کنند. اتفاقاً تأمل کارشناسانه در انتصاب مدیران به جای جابه‌جایی‌های اتوبوسی از ویژگی‌های مثبت دولتی به حساب می‌آید که یکی از شعار‌های اساسی رئیس آن، بهره‌گیری از ظرفیت نخبگان و مدیران با نگاه فراجناحی است.

البته در چنین گزارش‌هایی، عدم انتخاب وزیر آموزش و پرورش و به تبع آن عدم انتخاب معاونین وزیر و... نیز جزو آمار کم‌کاری دولت در جابه‌جایی مدیران محاسبه می‌شود، در حالی که عزم دولت انتصاب وزیر آموزش و پرورش بوده است و این مجلس بوده که در دو نوبت با گزینه پیشنهادی دولت برای این وزارتخانه مخالفت کرده و منطقاً عدم انتصاب وزیر و معاونینش نباید به پای دولت نوشته شود.

فارغ از این حواشی، جهت‌گیری دولت و عملکرد کلی آن طی سه ماه گذشته گواه آن است که دولت تمرکز خود را روی رفع مشکلات مردم گذاشته است، در این بین، هر چند بازی‌های رسانه‌ای نمی‌تواند دولت را سرگرم حواشی کند با این حال می‌تواند برای مردم ایجاد مسأله کند و به‌زعم برخی رسانه‌ها، در حس اعتماد مردم به دولت تأثیر سوء بگذارد. البته عموم مردم فارغ از هیاهو‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی به مدیرانی که در تلاش برای بهبود شرایط هستند اعتماد دارند و تحت تأثیر این جوسازی‌ها قرار نمی‌گیرند.

درخواست حسین شریعتمداری از رئیسی برای اخراج مدیران باقیمانده از دولت قبل: با اقدامات پلشت مشکل آفرین می‌شوند

حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان در یادداشتی تحت عنوان «انگور را دانه دانه می‌خورند!» نوشت:

۱- شخصی را حکایت کرده‌اند که سبدی از انگور پیش روی نهاده و به خوردن مشغول بود. او برخلاف معمول، انگور را با خوشه به دهان می‌کشید و در یک چشم بر هم زدن می‌بلعید و چوب خالی از دانه‌های انگور را بیرون آورده و به این سوی و آن سوی پرتاب می‌کرد. عابری با مشاهده این حالت به او گفت؛ عموجان! انگور را دانه دانه می‌خورند، نه خوشه، خوشه!. و یارو درحالی که به خوردن مشغول بود، در پاسخ گفت؛ آنکه دانه دانه می‌خورند بادمجان است، نه انگور!.

۲- دیروز فیش‌های حقوقی کارکنان شرکت دولتی پتروشیمی امیرکبیر منتشر شد. حالا نیم‌نگاهی به سه نمونه از میزان حقوق‌های ماهیانه سه تن از مدیران این شرکت بیندازید.

« ف - ر»، مدیر مالی ۲۱۵ میلیون تومان. « ع - ج»، مدیر منابع انسانی ۱۲۵ میلیون تومان و « ‬ح - الف» رئیس‌حراست (کسی که وظیفه‌اش گزارش پلشتی‌ها به مقامات مسئول است) ۸۴ میلیون تومان ...

۳- همه ساله بیش از ۷۰ درصد بودجه کل کشور به شرکت‌های دولتی (از جمله شرکت یاد شده) اختصاص داده می‌شود (سال گذشته ۷۵ درصد‎ بودجه و امسال اگرچه هنوز رقم رسمی اعلام نشده است ولی گفته می‌شود که درصد آن افزایش هم یافته است).

بر اساس آمار موجود از ۳۹۸ شرکت دولتی، ۳۲۳ شرکت زیانده هستند و سؤال این است که هفتاد و چند درصد بودجه کشور که از سفره توده‌های مردم برداشته می‌شود، به حلقوم چه کسانی ریخته می‌شود؟! بدیهی است که شرکت‌های کارآمد و مدیران لایق بیرون از این دایره‌اند.

۴- همان دیروز، یکی از کانال‌های خبری نزدیک به دولت خبر داد که آقای رئیسی، رئیس‌جمهور محترم کشورمان بلافاصله بعد از انتشار خبر حقوق‌های نجومی مورد اشاره، دستور برکناری مدیران شرکت یاد شده را صادر کرده‌اند. اقدامی درخور تقدیر که از جناب رئیسی غیر از این هم انتظار نرفته و نمی‌رود. ولی این اقدام اگرچه شایسته تحسین است ولی کامل نیست و به دو اقدام بسیار ضروری و حیاتی دیگر نیاز دارد.

اول؛ اینکه مدیران حرامخوار برای مجازات به قوه قضائیه معرفی شوند.

دوم؛ در حالی که بیش از سه ماه از شروع به کار دولت انقلابی و مردمی جناب رئیسی می‌گذرد، کار بررسی صلاحیت برخی از مدیرانی که در دولت قبل به بدنه قوه اجرائیه تزریق (بخوانید تحمیل) شده‌اند و از شایستگی لازم برای حضور در مسئولیت‌های حساس برخوردار نیستند، صورت نپذیرفته است.

بدیهی است که دولت از مدیران و مسئولان شایسته فراوانی برخوردار است و تعداد نالایق‌ها ‌اندک و کم‌شمارند ولی همین تعداد ‌اندک با اقدامات پلشت خود، از یک سو برای ملت و دولت مشکل می‌آفرینند و از سوی دیگر به موقعیت و شخصیت مدیران لایق فراوانی که ساختار اصلی دولت را تشکیل داده‌اند، لطمه می‌زنند.