اختصاصی حکایت گیلان |فرشید کریمی _ امروزه جنگل ها و مراتع به عنوان یکی از اکوسیستم های حیات بخش کره زمین نقش بسیار تعیین کننده ای در پایداری نظام توسعه و رشد اقتصادی ملتها دارند. در واقع منابع طبیعی جز سرمایه های ارزشمندی است که حفاظت و صیانت از آن برای نیل به توسعه پایدار امری اجتناب ناپذیر است.

بی شک جنگل و بخصوص درختان را باید یکی از اعجاز الهی برای زیست راحت ما انسان ها دانست زیرا خدماتی که این اکوسیستم های حیاتی برای تداوم حیات روی زمین ارائه می دهند، خارج از درک انسانی جوامع بشری است و سال ها زمان نیاز است تا ما انسان ها به ماهیت وجودی جنگل ها و گونه های موجود در آن از جمله درختان و نقشی اکولوژِیکی که گونه های موجود در طبیعت از جمله گیاهان، جانوران و سایر زیستمندان در چرخه طبیعت دارند پی ببریم.
در طی سالیان اخیر دلایل بسیاری موجب شده است تا مساحت جنگل های کشور نسبت به نیم قرن اخیر به نصف کاهش یابد این در حالی است که میزان سرانه جنگل برای هر ایرانی 17/0 هکتار است در صورتی که سهم هر شهروند کره زمین 8/0 درصد برآورد شده است بنابراین زیست بوم کشور با مساحت 7 درصدی جنگل ها هیچ گونه عذر و انفعالی را برای عدم حفاظت و صیانت درخور از این مواهب ارزشمند الهی و ادامه رویه ناثواب گذشته را توجیه پذیر نخواهد کرد.
هر چند امروزه بازخورد تخریب منابع طبیعی را به وضوح می توانیم در آسیب شناسی مسائل کلان کشور احساس کنیم . در واقع این تخریب و تعرض به جنگل ها و مراتع است که موجب شده است امروزه با انواعی از بحران های محیط زیستی دسته و پنجه نرم کنیم به طوری که در مناطق پرباران با سیل های ویرانگر و در مناطق خشک با پدیده ای به نام بیابان زایی و افزایش گردوغبار رنج ببریم.
بنابراین توجه به اهمیت جنگل ها و شناخت مواهب محیط زیستی، اقتصادی و اجتماعی آن الزامی و لازم الوجود است. از جمله خدماتی که جنگل ها برای حفظ حیات انجام می دهند می توان به جلوگیری و ممانعت از وقوع سیل با کاهش سرعت قطرات باران به زمین و درنتیجه جلوگیری از ایجاد رواناب، جذب آب های سطحی و ذخیره آن برای فصل خشک سال، تزربق آبخوان ها، جلوگیری از تشکیل گرد و غبار، جذب و کاهش آلودگی هوا، ایجاد آرامش روحی برای جوامع بشری، توسعه گردشگری پایدار و ... اشاره کرد.
بی شک حیات بدون جنگل ها و مراتع امکان پذیر نخواهد بود و تداوم زندگی جوانه بشری متضمن حفاظت و صیانت از منابع طبیعی و جلوگیری از قطع درختان، تنوع گونه ها و نابودی جنگل هاست. کشور ایران به دلیل قرارگیری در کمربند خشک و نیمه خشک و همچنین با وجود قریب به 12میلیون هکتار اراضی جنگلی با رویش متوسط سالیانه ۳ مترمکعب در هکتار در شمال و 5/0 مترمکعب در هکتار در غرب، جزو کشورهای با پوشش کم جنگل قرار گرفته است که مبین توجه بیش از پیش به احیای منابع طبیعی و مراتع است. با این حال همین مساحت اندک از جنگل های کشور به دلایلی چون عدم مدیریت صحیح، تغییرکاربری ها، تبدیل زمین و توسعه اراضی کشاورزی، تعلیف مازاد احشام، ،کمبود بارش و خشکسالی های اخیر، حریق، قاچاق و ... مورد تعدی و تخریب واقع می شود که شوربختانه موجب شده است تا پوشش گیاهی آن از جمله گونه های منحصربه فرد و بومی کشورمان به سمت قهقرایی و بیابانی شدن سوق پیدا کند که این تهدید بسیار نگران کننده ای برای امنیت غذایی کشور ،سلامت و محیط زیست به شمار می رود لذا تدوین و تقنین سیاست های حفاظتی و از آن مهمتر جلب مشارکت مردم در حراست از منابع طبیعی کشور امری حیاتی است.

15 اسفند روز درختکاری و آغاز هفته منابع طبیعی فرصت ارزشمندی است تا ارتباط زیستی و معنوی خود و طبیعت به ویژه جنگل و درخت که در طی سالیان اخیر به دلیل تفکرات خطی کمرنگ شده است را احیاء و به سمت زندگی مسالمت آمیز و همگام با طبیعت حرکت کنیم. نگاه به گذشته و پیاوردهای تلخ نیم قرن اخیر محرک تغییر و شیوه سبک زندگی ما خواهد بود. قطعا حفاظت از محیط زیست و طبیعت ارتباط بسیار تنگاتنگی با معنویت و اخلاق اجتماعی دارد به همین جهت ارتباط با طبیعت و نوع نگرش به آن میتواند آیینه تمام نمایی از دیانت، معنویت و انسانیت یک جامعه باشد. از سوی دیگر حفاظت از طبیعت به ویژه درخت می تواند حلقه واصله و نماد صلح و دوستی جهت اعتلای مشارکت اجتماعی و مدنی شهرندان یک جامعه و حتی ملت های جهان باشد.
نیک است هفته منابع طبیعی ودرختکاری آغازی باشد برای یکایک مردم تا فراگیری دانش مرتبط با اهمیت منابع طبیعی، حفاظت از گونه های بومی، شناخت تنوع زیستی، جلب و جذب مردم محلی، اطلاع رسانی، توسعه فرهنگ درختکاری و مهمتر از آن درخت داری در بین کودکان، دانش آموزان و عموم مردم به سوی صلح با طبیعت گام برداریم.