اختصاصی حکایت گیلان | طی روزهای گذشته اعلام شده است سعید جلیلی علیه روند مذاکرات هسته ای نامه ای خطاب به رهبری نوشته است و در آن  از نقد صرف برجام فراتر رفته و خواستار این شده است که ایران از برجام خارج شود و غنی‌سازی را تشدید کند.

هرچند گفته می شد که حضور معاون سابق جلیلی در راس مذاکرات وین به نوعی بازگشت سعید جلیلی به مذاکرات هسته ای است، اما این نامه انتقادی در واقع به نوعی نشان دهنده اختلافات جدید همفکران جلیلی برای حل موضوعات دیپلماتیک است. دو شقه شدن طرفداران دولت به دو جریان مخالف و موافق مذاکرات صف بندی جدیدی را ایجاد کرده است که در یک سو امثال جلیلی، حسین شریعتمداری و  روزنامه کیهان و همچنین بخشی از جبهه پایداری قرار دارند و در سوی دیگر دیپلمات های ارشد فعلی ایستاده اند که به نظر می رسد مایل به «توافق نهایی» هستند. 

نامه سعید جلیلی به رهبری از یک لحاظ دیگر نیز قابل بررسی است و آن مخاطب نامه است. وی آذر 98  گفته بود « در همین برجام، زمانی که مطرح شد، ۴ روز قبل از توافق وین به آقای روحانی نامه نوشتم و آن را رسانه‌ای نکردم که در آن ایرادات توافق را یادآور شدم.» ولی حالا مخاطب نامه جلیلی نه شخص رئیس فعلی دولت بلکه رهبری انقلاب است و این پیام خوبی برای شخص رئیسی ندارد. حداقلش این است که جلیلی در نامه قبلی روحانی را مسئول مذاکرات می دانست و نسبت به سیاست های وی اعتراض کرد که حتی بخشی هایی از آن توسط رهبری نیز مورد تایید بود. ولی حال گویی رئیس جمهور فعلی محلی از اعراب برای او ندارد. این در حالی است که نمی توان نقش دولت جدید را در مذاکرات هسته ای نادیده گرفت.

روز گذشته خبرگزاری برنا وابسته به وزارت ورزش و جوانان مدعی شد که حسن روحانی با همراهی برخی اعضای کابینه خود «دولت سایه» را تشکیل خواهد داد. این در حالی است که بسیاری معتقد هستند که روحانی به دلایل شکست های سیاسی فراوان در سال های آخر دولت هیچ گونه تاثیرگذاری در سپهر فعلی سیاست ایران ندارد و جزء برخی اعضای کابینه اش چون محمود واعظی کسی قصد حمایت از او را ندارد. اگر کسی را به عنوان دولت سایه در نظر بگیریم شخص سعید جلیلی گزینه مناسب تری به نظر می رسد که بعد از ریاست جمهوری روحانی این تز را دنبال می کند و صراحتا از آن دفاع کرده است.

نامه نگاری با رهبر انقلاب تلاش سعید جلیلی برای تاثیرگذاری بر سیاست خارجی ایران است و او به جای آن که در این راه تلاش کند رئیسی را به خود نزدیک کند، قصد دارد از  طریق رهبری خود را تحمیل نماید. رئیسی بدون شک نمی تواند ناراحتی خود را از این رفتار جلیلی کتمان کند. زیرا چنین نامه نگاری شأن مقام ریاست جمهوری را حتی از دوره روحانی نیز پائین تر می برد.