به گزارش حکایت گیلان  هر چند بطور دقیق زادروز سراینده شاهنامه بزرگ ؛ فردوسی حکیم مشخص نیست اما به گواه اکثر صاحب نظران اول بهمن زادروز انسانی می دانند که در روزگار یورش بیگانگان و چپاول سرزمین مادری می‌رفت ذخایر فرهنگی و رسم ها و آداب مردم ایران را نشانه رفته بود با تیزفهمی و زیرکی و با تشویق سامانیان ،سرودن شاهنامه را به زبان دری آغاز کرد تا در روزگاری که فرهنگ و هویت ایرانی،از سوی حکومت و خلافت عباسی سخت در معرض تهدید و تحقیر بود ،مسیر حرکتی تازه را به سوی استقلال سیاسی و فرهنگی برای مردم هموار کند و بستر فرهنگی لازم را برای این استقلال فراهم آورد.

در میان همه شاعران، فردوسی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است چرا که فارسی زبانان هویت و زبان خود را مدیون این شاعر بلند آوازه هستند.

شاهنامه منبعی است بسیار غنی و ارجمند از میراث ماندگار ایران ؛ منبعی که می توان در سراسر آن، استمرار هویت ایرانی و اقوام آن را از دنیای اسطوره ها و حماسه ها ،تا واپسین سالهای حکومت شاهان و فرمانروایان ساسانی،به تماشا نشست و خودآگاهی جمعی ایرانیان را مشاهده کرد.

فردوسی نه تنها باعث می‌شود که نام پهلوانان و بزرگان ملی ایران در تاریخ ماندگار شود، بلکه با نفوذ کلامش در دیگر ملت‌ها باعث ترویج روح آزادی‌خواهی و نجات از حقارت در میان آنان می‌شود.

حکیم توس با سرودن شاهنامه و پشتیبانی از زبان پارسی دری، مسیر حرکت به سوی استقلال را هموارتر کرد، آن هم در دورانی که ایران پس از فروپاشیدن دولت ساسانی،هنوز دارای مرزهای تعیین شده جغرافیایی و سیاسی نبود و اصلا چیزی به نام ایران،که در بردارنده مرزهای سیاسی مشخصی باشد ، وجود نداشت، چون همه سرزمین هایی که توسط اعراب فتح شده بودند ،ولایت هایی از امپراتوری بزرگ خلافت به شمار می آمدند .در چنین زمانه ای فردوسی در «شاهنامه» بیش از هزار و دویست بار از ایران و ایرانی نام می‌برد و شکوه کشور را در گوش جان آنان فرو می خواند ، تا هویت ملی گذشته ایران را از پس قرن ها دوباره یاد مردم آورد .