اختصاصی حکایت گیلان | در چند روز گذشته گزارشی از بحران آب شرب در یکی از روستاهای فومن  منتشر شد که اهالی آن با وجود برخورداری از لوله کشی  و همچنین منبع آب، از فقدان آب شرب سالم رنج می بردند. آن هم در حالی که قبض آب برای آن ها ارسال می شد. پاسخ شفاهی مدیریت آبفای شهرستان فومن فشار زیاد آب و احتمال خطرش برای مناطق دیگر بود. آن ها هیچ پاسخی درباره قبض آب در این منطقه ندادند و مثل همیشه به ماجرای کمبود اعتبار نیز اشاره کردند.طی ماه های گذشته بحران آب در برخی مناطق گیلان به وفور دیده می شود و شاهد قطعی موقت در مناطق مختلف هستیم. نماینده ولی فقیه در استان نیز  مشکل آب در برخی مناطق گیلان  را بحرانی دانسته است که این موضوع نیز هنوز مورد پاسخ  مدیران آبفا قرار نگرفته است.

آب و فاضلاب شهری از سال 98 با آب و فاضلاب روستایی تلفیق شده که این مورد به جای این که منجر به بهینه سازی هزینه ها و همچنین چابک سازی آن شود نوعی بی عدالتی را به دنبال داشته است که مدیران آب و فاضلاب نتوانسته اند به صورت متوازن به همه مناطق اشراف داشته باشند. همان ابتدا نیز گفته شده بود به علت گسستگی و پراکندگی‌های موجود میان روستاها طرح ادغام آب و فاضلاب شهری و روستایی به صلاح نیست. ولی مسئولان دولت قبل بر این موضوع پای فشاری می کردند.

در حالی که برخورداری از آب آشامیدنی سالم و بهداشتی از حقوق مسلم و به عنوان ضروری ترین نیازهای هر فردی به شمار می رود، اما ظاهرا این موضوع هنوز مورد توجه برخی از مسئولین قرار نگرفته است. روستاها برخلاف شهرها نیازمند بیشتری به اعتبارات دولتی هستند. در حالی که شهرها بخش عمده ای از پروژه های شهری توسط بخش خصوصی اجرا می شود. این تعارض منافع موجب شده که شاهد بی عدالتی موجود باشیم که منجر به بحران هایی از این دست می شود. با این حال آن ها حق ندارند به بهانه عدم تخصیص اعتبار از مدیران بالادستی مردم را از داشتن آب شرب سالم محروم کنند. همان طور که باید نسبت به انتقادات  پاسخگویی مناسب را  داشته باشند که مردم یک روستا بدانند چرا با وجود نداشتن آب شرب هم باید پول بپردازند.