به گزارش حکایت گیلان |ایران درودی ـ هنرمند نقاش معاصر کشورمان ـ پس از تحمل سه ماه بیماری و مبارزه، جمعه ـ هفتم آبان ماه ـ درگذشت.

 صفحه رسمی هنرمند در اینستاگرام که توسط بنیاد ایران درودی اداره می‌شود، این خبر را تایید کرده است.

همچنین سیدمحمد طباطبایی ـ فعال فرهنگی و دبیر سابق شورای ارزشیابی هنرمندان، نویسندگان و شاعران کشور ـ که پیشتر خبر ابتلای درودی به کرونا را به ایسنا اعلام کرده بود، صبح امروز در گفت وگویی خبر درگذشت این هنرمند را تایید کرد.

اما تکتم نعیمی، مدیر برنامه‌های ایران درودی، درباره درگذشت این هنرمند توضیح داده است: ایشان به دلیل بیماری که داشتند اخیرا در رفت و آمد به بیمارستان بودند و متاسفانه صبح امروز ساعت هفت و نیم صبح در بیمارستان دی از دنیا رفتند.

ایران درودی، نقاش، نویسنده، کارگردان، منتقد هنری و استاد دانشگاه کشورمان که چندی قبل ۸۵ سالگی اش را جشن گرفت، تقریبا از همان شهریور ماه امسال به کرونا مبتلا شد و پس از بستری شدن در بیمارستان و گذراندن دوران نقاهت، برای ادامه مراحل درمان به منزل انتقال یافت. تا اینکه پس از چند ماه مبارزه با بیماری، امروز (جمعه) هفتم آبان ماه خبر درگذشت این هنرمند اعلام رسمی شد.

ایران درودی در دانشکده عالی هنر‌های زیبای پاریس، مدرسه لوور پاریس در رشته نقاشی و رشته تاریخ هنر دانشکده سلطنتی بروکسل تحصیل کرده بود.

او در طول حیاتش ۶۴ نمایشگاه انفرادی در سراسر جهان داشت و در بیش از ۲۵۰ نمایشگاه گروهی شرکت کرده بود. درودی از سال ۱۳۴۳ عضو کنگره بین المللی هنرمندان و منتقدان ریمنی، ووکیو و سان ماریو ایتالیا بود. او از سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۱ تهیه کنندگی و کارگردانی بالغ بر ۸۰ فیلم مستند برای تلویزیون تحت عنوان شناسایی هنر را انجام داد. در سال ۱۳۴۷ فیلم مستند بی ینال ونیز را در مدت زمان ۵۵ دقیقه کارگردانی کرد و از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۱ استاد مدعو دانشگاه صنعتی شریف برای تدریس تاریخ و شناسایی هنر محسوب می‌شد.

از ایران درودی و همچنین درباره او کتاب‌هایی به ماندگار مانده است که از آن جمله می‌توان به کتاب آثار نقاشی (۱۳۵۲ـ ۱۳۳۸) ایران درودی (امیرکبیر)، در فاصله دو نقطه ...! (آثار نقاشی ۱۳۵۲ـ ۱۳۳۸) (نشرنی)، چشم شنوا، قصه انسان و پایداری اش...! (ناشر سخن)، گفتگو با ایران درودی (نشر ثالث) اشاره کرد. کتاب در فاصله دو نقطه ...! امسال تجدید چاپ شده بود.

درباره آثار وی نقدهای بسیار مثبتی نوشته شده است. در یکی از آن ها آمده است:

ایران درودی، بانوی رنگ و بانوی نور، «ماندگاری» در هر شرایطی را، بر روح و جان هنر نقاشی، تثبیت کرد. در آفرینش‌های او، «امید»، بدون محدوده و مانعی، بُرنده و زیبا به تصویر درآمده و نویددهنده‌ی عاقبتی اوتوپیایی است. روح عظیم او در کلام نه، که در رنگ و نور حاضر است. نگاه ما می تواند ردپاهایی را به جستجو بنشیند که از طریق دستان سحرآمیز این زن، بر بوم نقاشی برجای مانده و در بادهای جاری دوران، محو شده‌اند. تیزبینی و دقت در نگاه پرورش یافته‌ی ما، شاید در هر برهه‌ای از زمان، امید و امکان کنار زدن رنگهای‌ لایه به لایه را برای یافتن اثری از احساس و اندیشه‌ی این زن هنرمند، بر سطح بوم‌هایش، فراهم سازد.