اختصاصی حکایت گیلان |شش نماینده گیلان طی نامه ای به وزیر کشور خواستار آن شده اند که محمد دوستار رئیس دانشگاه آزاد رشت و رئیس ستادهای هماهنگی رئیسی در انتخابات گذشته استان گیلان به عنوان استاندار بعدی منصوب شود.

پیش از این طی رای گیری که شده بود  محمد جعفر علیزاده ( معاون سابق وزارت راه و شهرسازی) با ۱۰ رای،  اسدالله عباسی ( نماینده سابق رودسر و املش) با ۸ رای و سردار هامون محمدی ( فرمانده سابق سپاه قدس گیلان) با ۷ رای به عنوان گزینه های نهایی مجمع نمایندگان منصوب شدند. جریان پیشنهاد استاندار از سوی مجمع نمایندگان یکی از مسائلی است که طی سال های اخیر سابقه داشته است و مجمع به نوعی یک شورای غیررسمی در تعیین استانداران است که البته به نظر آن ها کمتر توجه شده است. در وزارت کشور دولت روحانی گزینه های مجمع نمایندگان چندان مورد استقبال قرار نگرفتند و مصطفی سالاری و ارسلان زارع برخلاف آن ها منصوب شدند. 

واقعیت هم این است که وزارت کشور مکلف نیست گزینه های استانداری مجمع نمایندگان را منصوب کند و این نامه نگاری ها بیشتر یک نظر مشورتی است. ولی در مورد نامه اخیر باید گفت که حتی بدعتی نیز صورت گرفته است و تنها یک گزینه از سوی شش نماینده معرفی شده است و این به بدان معنی است که آن ها به گزینه های معرفی شده قبلی خود هم توجه ندارند.

اگر وزیر کشور به نظر این شش نماینده توجه کند تکلیف هفت نماینده بعدی چه می شود؟ آن وقت مشخص است که دعوا بیشتر هم خواهد شد. در  این میان وزارت کشور مایل است گزینه غیربومی را منصوب کند و از همین طریق امثال عبدالرحمان معاشر و اکبر بهنام جو ( استاندار سابق اردبیل) تعرفه شده اند. حتی بهنام جو به چند رسانه گیلانی در مورد توسعه استان و ابهامات مدیریتی خود مصاحبه نیز کرده است. از سوی دیگر برخلاف دولت سابق که شخصی مثل نوبخت تاثیرگذاری فراوانی در انتصابات داشت، این بار خیلی مساله انتصابات گیلان اولویت دولت کنونی به نظر نمی رسد. نشان به آن نشان که استانداران بسیاری از استان ها منصوب شده اند و گیلان هنوز گزینه های جدید را معرفی می کند. 

این نکته گفتنی است ، استاندارانی که منصوب می شوند پروسه تایید آن ها زمانبر است و این گونه نیست که صبح از خواب بیدار شوند و بدون مصاحبه حضوری و رسمی به عنوان استاندار منصوب شوند. بعد از دو ماه از روی کار آمدن دولت جدید تازه شش نماینده مسیر بازی را عوض کرده اند و یک گزینه دیگر را پیشنهاد کرده اند. آیا این کار تنها برای مخالفت ظاهری با وزارت کشور است و یا خالی نبودن عریضه؟! این نامه نگاری ها شبیه «بازی دستش ده» شده که هر بار یکی وسط می افتد. یک بار دوستار برای وزیر شدن کوچکی نژاد می نویسد و بار دیگر کوچکی نژاد با همکارانش جبران مافات می کند. این وسط تکلیف وزارت کشور با چنین بازی های کودکانه ای مشخص باید باشد. بی تفاوتی و کار خود کردن!