اختصاصی حکایت گیلان | اجرای دیوار یا پشت‌بند بتنی در مجاورت یا روی دیوارهای خشتی و آجری بناهای تاریخی، یکی از بزرگ‌ترین خطاهای مرمتی محسوب می‌شود. 

مصالح سنتی مانند آجر، خشت و ملات گچ یا ساروج، دارای قابلیت «تنفس» و تبادل رطوبتی هستند و به همین دلیل پایداری آن‌ها به حفظ تعادل میان رطوبت و خشک‌شدگی وابسته است. اما زمانی که بتن و میلگرد با این بافت‌ها ترکیب می‌شوند، رطوبت در میان لایه‌ها محبوس شده و مسیر تبخیر طبیعی مسدود می‌شود. این امر به مرور موجب پوسیدگی دیوار از درون، شوره‌زدگی، ترک‌های مویین و تخریب لایه‌های تزئینی می‌گردد. 

به عبارت دیگر، چنین «ترمیمی» نه تنها استحکام سازه را افزایش نمی‌دهد، بلکه با از بین بردن سازوکار طبیعی بنا، سرعت فرسایش آن را چند برابر می‌کند.


خانه ابریشمی به‌عنوان یکی از نمونه‌های ارزشمند معماری بومی گیلان، بخشی از هویت شهری و فرهنگی رشت به‌شمار می‌آید. هرگونه مداخله در این بنا باید با رویکرد حفاظت از اصالت مصالح و تکنیک‌های ساخت سنتی انجام شود. استفاده از بتن و روش‌های صنعتی نه‌تنها با اصول منشور ونیز و دستورالعمل‌های مرمت جهانی ناسازگار است، بلکه منجر به از بین رفتن «خوانایی تاریخی» بنا می‌شود؛ یعنی دیگر نمی‌توان تشخیص داد که کدام بخش اصیل و کدام بخش افزوده‌ی جدید است. در نتیجه، ارزش مستند تاریخی و هنری بنا نیز از میان می‌رود.

مرمت علمی باید بر پایه‌ی حداقل مداخله، استفاده از مصالح هم‌جنس با بافت اصلی، و احترام به روح و زیبایی معماری ایرانی انجام شود  نه با «بتن‌ریزی» بر خاطره‌ی چند قرن تاریخ این کشور.