اختصاصی حکایت گیلان | فراز حسن‌پور: رشت، شهری که همیشه با باران و مه  و خوراکی ها و غذا های لذیذ و فرهنگ غنی مردمش  شناخته می‌شد و همیشه به عنوان مهد و پایتخت تجارت شمال وجه ای بین المللی داشت، این روزها چهره‌ای ناآشنا پیدا کرده است. شهری پرجمعیت با ظرفیت‌های فراوان گردشگری و اقتصادی، اما درگیر مشکلاتی که سال‌هاست از آن عبور نکرده‌ایم: زیرساخت‌های ناکافی، ترافیک سنگین، نزاع‌های خیابانی، کمبود امکانات ورزشی و شکاف فزاینده میان مناطق شهری.

خیابان‌هایی که دیگر «شهر» نیستند

رشت در ظاهر بزرگ شده، اما رشدش بی‌برنامه بوده است. خیابان‌های باریک و قدیمی هنوز هم بار جمعیتی و ترافیکی چند برابر ظرفیتشان را تحمل می‌کنند.

خیابان‌هایی مانند گلسار، معلم، لاکانی و منظریه  و سبز میدان در ساعات اوج ترافیک عملاً قفل می‌شوند، و نبود مسیرهای جایگزین، حمل‌ونقل عمومی کارآمد یا پارکینگ‌های طبقاتی، وضعیت را بحرانی‌تر کرده است.

جاده‌های ورودی شهر نیز سال‌هاست بدون توسعه مانده‌اند؛ مسیر رشت–انزلی و جاده لاکان از پرترافیک‌ترین و حادثه‌خیزترین مسیرهای شمال کشورند.

دیگر بحث نگران کننده آمار وحشتناک چاله ها و خرابی ها در خیابان ها و پیاده رو ها هستند فرقی نمیکند شما حمیدیان باشید معلم یا گلسار این معضل در جای جای بافت شهری رشت دیده میشود و به وضوح میتوان گفت کمتر شهری در کشور در این سطح با این معضل دست و پنجه نرم میکنند.

نزاع‌های خیابانی؛ چهره نگران‌کننده‌ی زندگی شهری

افزایش درگیری‌ها و نزاع‌های خیابانی در نقاط مختلف رشت، به یکی از نگرانی‌های اجتماعی تبدیل شده است.  از علل های این مسئله میتوان به نبود فضاهای فرهنگی، کمبود مراکز تفریحی،  عدم آموزش صحیح و فرهنگ سازی، فشار اقتصادی و فرسایش بافت اجتماعی شهر اشاره کرد

در بسیاری از محلات قدیمی، فضای عمومی از بین رفته و جای آن را ساختمان‌های بی‌هویت و بدون ارتباط اجتماعی گرفته‌اند. مناطق مسکونی خالی از سکنه ای که این روز ها جولانگاه قشر معتاد و فروشندگان مواد مخدر شده اند و از انها به عنوان مکانی امن برای پخش و استعمال مواد مخدر استفاده میکنند.  این یعنی رشت، آرام‌آرام روح خود را در ازدحام و بی‌نظمی از دست می‌دهد.

گردشگری و هتل؛ فرصت‌هایی که از دست می‌روند

رشت، به‌عنوان دروازه گیلان، هر سال پذیرای هزاران گردشگر داخلی و خارجی است، اما زیرساخت اقامتی آن هنوز در سطح یک کلان‌شهر نیست. کمبود هتل‌های استاندارد  در مراکز شهر و ضعف در خدمات گردشگری باعث شده بسیاری از مسافران اقامت در شهرهای اطراف را ترجیح دهند.رشت با موقعیت عالی‌اش، باید مرکز گردشگری شمال باشد، اما واقعیت این است که هنوز چند هتل استاندارد بیشتر ندارد.

بسیاری از مسافران ترجیح می‌دهند شب را در انزلی یا لاهیجان بگذرانند، چون امکانات اقامتی در رشت محدود و قدیمی است.

در حالی‌که همین گردشگری می‌تواند منبع اصلی درآمد و اشتغال جوانان شهر باشد، ضعف در سرمایه‌گذاری و مدیریت باعث شده ظرفیت‌ها خاک بخورند

در نتیجه، درآمدهای گردشگری و فرصت‌های شغلی بالقوه برای جوانان رشتی از بین می‌رود.

ورزش در سایه فراموشی

فوتبال برای مردم رشت فقط یک ورزش نیست، بخشی از هویت شهر است. اما تیم‌هایی مانند سپیدرود و داماش که زمانی نماد غیرت گیلانی بودند، سال‌هاست درگیر مشکلات مالی و مدیریتی‌اند.

ورزشگاه سردار جنگل، تنها مجموعه بزرگ شهر، نیازمند بازسازی اساسی است. کمبود امکانات ورزشی و نبود برنامه حمایتی موجب شده استعدادهای بومی یکی پس از دیگری از رشت کوچ کنند.

ترافیک، خستگی و روزمرگی

ترافیک در رشت تنها یک معضل نیست، بلکه به بخشی از زندگی روزانه مردم تبدیل شده است.

از میدان گیل تا سبزه‌میدان، مسیرهایی که باید در ده دقیقه طی شوند، گاهی بیش از یک ساعت زمان می‌برند. نبود سیستم اتوبوس‌رانی منظم، نداشتن ایستگاه‌های مناسب و فقدان فرهنگ رانندگی شهری، همه دست به دست هم داده تا رشت، شهری برای ماندن در ترافیک باشد نه حرکت.

اما رشت هنوز می‌تواند نفس بکشد

رشت با همه‌ی مشکلاتش، هنوز ظرفیت بازسازی و پیشرفت را دارد.

اگر نگاه مدیریتی از طرح‌های کوتاه‌مدت و تبلیغاتی فاصله بگیرد و به سمت برنامه‌ریزی واقعی برود، این شهر دوباره می‌تواند به نقطه‌ی تعادل برسد.

مردم رشت شایسته شهری منظم، امن، و زنده‌اند — شهری که زیبایی‌هایش فقط در عکس و باران خلاصه نشود.