به گزارش حکایت گیلان | روز بیست و پنجم اسفندماه، زادروز پروین اعتصامی، شاعره بزرگ ایرانی معروف به "اختر چرخ ادب" است. رخشنده اعتصامی نامور مشهور به پروین اعتصامی (1285-1320)، یکی از نامدارترین شاعره زن ایران از کودکی، فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان زمان زیر نظر پدر و استادانی چون دهخدا و ملکالشعرای بهار سرودن شعر را آغاز کرد. پدر وی یوسف اعتصامی، از شاعران و مترجمان معاصر بود که در شکلگیری زندگی هنری پروین و کشف استعداد و گرایش وی به سرودن شعر، نقش مهمی داشت. او در 28 سالگی ازدواج کرد اما به دلیل اختلاف فکری با همسرش، از او جدا و بعد از جدایی، مدتی در کتابخانه دانشسرای عالی به شغل کتابداری مشغول شد.
پروین پیش از دومین نوبت چاپ اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سن 35 سالگی درگذشت و در حرم حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام در قم و در آرامگاه خانوادگیش به خاک سپرده شد. تنها اثر چاپ و منتشر شده از وی دیوان اشعار او شامل اشعاری در قالبهای مثنوی، قطعه و قصیده است. از شناختهشدهترین شعرهایی که او در دوران نوجوانی سروده است میتوان شعرهای گوهر و سنگ،ای مرغک، اشک یتیم، کودک آرزومند، صاعقه ما ستم اغنیاست، سعی و عمل و اندوه فقر و... را نام برد. درون مایه اشعار پروین اعتصامی بیشتر ارزشمند داشتن وقتها و فرصتها، پندهای اخلاقی، انتقاد از ظلم و ستم به مظلومان و ضعیفان و ناپایداری دنیا و اشعار توحیدی است. پروین از سبک شعرای بزرگ قبل از خود نیز بهرهجویی کرده است. اشعار او را میتوان به دو دسته تقسیم کرد؛ دسته نخست که به سبک خراسانی گفته شده و شامل اندرز و نصیحت است و بیشتر به اشعار ناصرخسرو شبیه است. دسته دوم اشعاری که به سبک عراقی گفته شده و بیشتر جنبه داستانی به ویژه از نوع مناظره دارد و به سبک شعر سعدی نزدیک است. این دسته از اشعارپروین پرآوازهتر هستند.
به مناسبت "روز بزرگداشت پروین اعتصامی"، شعری از اشعار پروین تقدیم خوانندگان گرامی روزنامه میشود.
شنیدهاید که آسایش بزرگان چیست
برای خاطر بیچارگان نیاسودن
بکاخ دهر که آلایش است بنیادش
مقیم گشتن و دامان خود نیالودن
همی ز عادت و کردار زشت کم کردن
هماره بر صفت و خوی نیک افزودن
ز بهر بیهده، از راستی بری نشدن
برای خدمت تن، روح را نفرسودن
برون شدن ز خرابات زندگی هشیار
ز خود نرفتن و پیمانهای نپیمودن
رهی که گمرهیش در پی است نسپردن
دری که فتنهاش اندر پس است نگشودن