اختصاصی حکایت گیلان | اسحاق راستی: گویا بد قولی و بی توجهی به عهد و پیمان  یکی از عادت های  منفی درطول  تاریخ مان می باشد. درحالی که عمل به این خصلت پسندیده در آموزه های دینی و هم ملی ما بسیار به آن تاکید شده است.

متاسفانه این خصلت منفی در طول تاریخ برای حاکمان، سیاست مداران و مدیران ما نیز به نوعی به عادت تبدیل شده و قبحی در آن دیده نمی شود.با نگاهی گذرا در همین‌ دو نظام قبل و بعداز انقلاب  نمونه های متعددی از  بدقولی  دیده می شود.

بعداز درگیری های سال ۱۴۰۱ ودر حوادث شهادت مهسا امینی و بسیاری دیگر ؛ وقتی که نسبتا کشور به سوی آرامش رفت، مرحوم رئیسی رئیس جمهور وقت از اختصاص یافتن مکانی برای اعتراض و تجمع معترضین خبر داد که براساس آن احزاب، تشکل های صنفی، فرهنگی وسیاسی و آحاد مردم بتوانند در آن مکان تجمع و مطالبات خود را قانونی از سوی حاکمیت طلب کنند. حتی برخی از مسئولین آن دولت نیز چندبار به نوعی سخن رئیس جمهور وقت را به نوعی تایید و تاکید نمودند. اما به هیچ وجه به طور عملی قدمی در این راه برداشته نشد. بعد از درگذشت مرحوم  رئیسی و روی کار آمدن دولت پزشکیان او در سخنرانی و مناظرات خود بارها از حق فعالیت قانونی برای تشکل ها و باز شدن فضای سیاسی در دولتش و به رسمیت شناختن حق اعتراض برای مردم سخن گفت وحتی کسانی هم که به پزشکیان رای دادند؛ بسیاری شان به امید تغییر او را برگزیده بودند .و اما پزشکیان در اولین مصاحبه خود با رسانه های ایرانی و خارجی هنگامی که قصد ترک محل مصاحبه را داشت؛ مورد سئوال چند خبرنگار قرار گرفت که از او پرسیدند  شما  در مورد افرادی که در حصر هستند؛ چه قدمی برداشته اید؟ پزشکیان پاسخ داد کار یکی را درست کرده ایم(منظورش آقای کروبی بود) واون یکی راهم درحال درست کردن؛ هستیم (منظورش آقای مهندس میرحسین موسوی بود). با چنین ادبیاتی سخن گفتن و آنان را  این و اون  خطاب کردن؛ مورد گله برخی رسانه ها وشخصیت های تحول خواه و اصلاح طلب قرار گرفت. از طرفی  رئیس جمهور در عمل گویا قدمی در این خصوص برنداشت و یا انتظار از او برای برداشتن حصر محصوران انصافا در حد قدرت و مسئولیت او نبود.

اما یکی دوبار مسئولین وزارت کشورش از اختصاص یافتن مکانی برای انجام تجمعات  گروه ها و تشکل های صنفی ومردم  فقط در حد حرف اشاراتی داشتند.
و این در حالی است که افراد و گروه‌هایی در کشور وجود دارند  که سالهای متمادی هرجا و هر  مکانی که تشخیص می دهند؛ می توانند تجمع، راهپیمایی، شعار و حتی به گرایشات مخالف خود وبه شخصیت های کشور  ناسزا و بد وبیراه بگویند. سالهاست این نکته را در یادداشت ها وجلسات  به صراحت گفته ام: بنا به دلائلی اراده ای در نظام برای برخورد با  اینان  وجود ندارد.

واما از حدود یک ماه پیش عده ای از پیش کسوتان جبهه وجهاد وکسانی که سالها اسیر رژیم بعث و یا جانباز بودند؛ بادرخواستی از وزارت کشور خواستار تجمعی شدند که در آن تجمع ؛   به مدت یک ساعت با سکوت و آرامش؛ خواستار آزادی محصوران حوادث سال ۸۸ باشند. امادریغ از یک پاسخ یک سطری از دولت و وزارت کشور جناب پزشکیان. اما بجای پاسخگویی ؛ روز قبل از  تجمع ؛چند نفر از افراد دعوت کننده به این تجمع و در روزی که قرار بود تجمع برگزار شود؛ عده ای دیگر از افراد دستگیر شدند.

بنابراین حال که جمهوری اسلامی اجازه انتقاد، راهپیمایی، تجمع و...را به کسی و تشکلی نخواهد داد؛ باز از دولت پزشکیان که گویا از وعده هاش کوتاه آمده ؛با این حال بخواهیم به طور عملی و نه سرکاری مکانی را برای تجمعات و اعتراضات و...اختصاص دهد.