شنبه, 20 بهمن 1403
شنبه, 20 بهمن 1403

جشن بی ‏رونق

۱۴۰۳/۱۱/۱۶ ۱۱:۰۵ چاپ

به گزارش حکایت گیلان | نرگس کیانی: جشنواره تئاتر فجر در غیاب آن‏ها که صحنه نام‏شان را فریاد می‌‏زند به‌رغم درخشش نمایش‌‏هایی از بیرونِ تهران، رویدادی از سکه افتاده بیش نبود 

چهل‌‏وسومین جشنواره تئاتر فجر شنبه، ۱۳ بهمن‌ماه، با اختتامیه‌‏ای قابل قبول به کارگردانی نیما دهقان به پایان رسید. اختتامیه‌‏ای که بخشی از آن، با عنوان «صحنه تو را فریاد می‌‏زند»، جان کلام اتفاقی بود که جشنواره تئاتر فجر را به رویدادی نه‌چنان بااهمیت تبدیل کرده است.

بر پرده کشیدن تصویر هنرمندانی که سال‌‏هاست غایبِ تئاتر ایرانند، در تالاری که سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ‌‏وارشاد اسلامی و نادره رضایی معاون هنری او، تماشاگران ردیف اولش بودند خود به‌خوبی نشان ‏داد که چرا این جشنواره، جشنواره‌ای نیست که می‌توانست باشد.

کسب جوایز متعدد توسط گروه‌های نمایشی مقیمِ بیرون از تهران، اگرچه نشان‌‏دهنده نقش تعیین‌‏کننده جشنواره در دیده‌شدن این هنرمندان است اما نمی‌توان کتمان کرد که بالاخره باید یک‌‏روز تکلیف‌‏مان را با تئاتر استان‌‏ها در جشنواره تئاتر فجر روشن کنیم.

درخصوص بخش مرور تئاتر ایران نیز نمی‌‏توان از این نکته گذشت که تئاتر حرفه‌‏ای مدست‌‏هاست مسیرش را از وادی جشنواره جدا کرده و بعضی اجراهای موفق در گیشه ترجیح می‌‏دهند در طول برگزاری جشنواره به کار خود ادامه داده و پذیرای مخاطبان خاص خودشان باشند.

کیفیت نمایش‌‏های حاضر در بخش ملل چهل‌‏وسومین جشنواره بین‌‏المللی تئاتر فجر، نقطه ضعف دیگر این رویداد بود. این‌که چرا با وجود ادعای شرکت هنرمندانی از نروژ، سوئد و... در فراخوان جشنواره در نهایت ۹ اثر با کیفیت نازل از کشورهای ارمنستان، قرقیزستان، تونس، عراق، پرتغال و ترکیه، روسیه و ازبکستان شامل هفت اثر صحنه‌‏ای و دو نمایش خیابانی انتخاب شد، سوالی بی‌‏جواب است.

درمجموع آن‏چه در چهل‌‏وسومین جشنواره بین‌‏المللی تئاتر فجر گذشت، جز در بخش آثار تولیدشده توسط هنرمندانِ مقیمِ خارج از تهران –به‌رغم انتقادهای موجود به روند و شیوه انتخاب این آثار- نه شوقی برانگیخت و نه قابل‌توجه بود.

همرسانی کنید:

نظر شما:

security code

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان