به گزارش حکایت گیلان | بابک کاظمی (دانشجوی دکتری سیاست گذاری عمومی)، کودتای سال ۱۹۷۱ در سوریه که منجر به روی کار آمدن حافظ اسد شد،‌ حالا ۵۴ سال گذشته است. در این مدت سوریه همیشه درگیر جنگ داخلی و مقابله گروه‌های مسلح بوده است.بشار اسد که بعد از پدرش از سال ۲۰۰۰ میلادی رئیس جمهور سوریه شد نیز در طول حکومتش همواره با تهدید گروهای مسلح مواجه شده بود.در آخر نیز یکی از همین گروهای مسلح به اسم هیئت تحریر الشام توانست حکومت خاندان اسد را به پایان برساند.

سقوط بشار اسد، دیکتاتوری که بیش از دو دهه بر سوریه حکومت کرد، نقطه عطفی در تاریخ این کشور است. او با اتکا به سرکوب، خشونت و فساد، ملتی را به زانو درآورد و جنگی خانمان‌سوز را بر آنان تحمیل کرد. اما اکنون که خورشید دیکتاتوری او غروب کرده، خطر ظهور قدرت‌هایی دیگر همچون ابو محمد الجولانی و گروه‌های افراطی مانند هیئت تحریر الشام، آینده سوریه را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است.
ظهور الجولانی، که نمادی از افراط‌گرایی و تندروی در منطقه است، نشان می‌دهد که پایان دیکتاتوری لزوماً به معنای رسیدن به آزادی و دموکراسی نیست. همان‌طور که تاریخ بارها نشان داده، خلا قدرت می‌تواند زمینه‌ساز ظهور جریان‌هایی شود که با سوءاستفاده از آرزوهای سرکوب‌شده مردم، خود به شکلی دیگر از استبداد بدل شوند.
غروب بشار اسد باید فرصتی برای بازسازی سوریه باشد، اما اگر جامعه جهانی و نیروهای داخلی این کشور برای ایجاد ساختاری دموکراتیک و جلوگیری از نفوذ افراط‌گرایان تلاش نکنند، این فرصت می‌تواند به تهدیدی جدی تبدیل شود. ظهور الجولانی و گروه‌های مشابه، نه تنها خطر ادامه بحران در سوریه را افزایش می‌دهد، بلکه می‌تواند ثبات کل منطقه را تهدید کند.
اکنون بیش از هر زمان دیگری، سوریه نیازمند همبستگی ملی و بازسازی ساختارهای سیاسی و اجتماعی خود است. بدون این اقدامات، غروب یک دیکتاتور به طلوع کابوس دیگری خواهد انجامید. جامعه جهانی نیز باید مسئولیت خود را در حمایت از مردم سوریه و جلوگیری از استیلای نیروهای افراطی بر آینده این کشور جدی بگیرد.
آرمان مردم سوریه برای آزادی و عدالت نباید بار دیگر قربانی جاه‌طلبی‌های نیروهای افراطی و تندرو شود. تنها از طریق اتحاد، گفتمان و احترام به حقوق بشر است که می‌توان آینده‌ای روشن برای سوریه رقم زد.
ضمنا تجربه کشورهای دیگر نشان داده است که پایان دیکتاتوری لزوماً به معنای آغاز دموکراسی نیست. خلا قدرت و نبود زیرساخت‌های مناسب برای حکمرانی می‌تواند فرصتی برای نیروهای افراطی ایجاد کند تا خود را به عنوان جایگزین معرفی کرده و بار دیگر مردم را به اسارت بکشند. در سوریه نیز، ظهور الجولانی و دیگر گروه‌های مشابه زنگ خطری است که نشان می‌دهد سقوط دیکتاتور، پایان مشکلات نیست