حکایت گیلان | پریسا پرشاد از فعالین حقوق زنان، در یادداشتی و با مطرح کردن چند پرسش در مورد قانون حجاب و عفاف نوشت:

در مبحث حجاب و عفاف ما با دو موضوع متفاوت رو به رو هستیم
که بارها تکرار شده آیا هر بی حجابی بی عفت است؟ هر با حجابی عفیف است؟

اما یک پرسش دیگر این روزها از منظر جامعه‌شناسی سیاسی پیش می‌آید آیا حجاب، عفاف و تهی کردن مفاهیم از کارکرد اصلی آن، ما را از بن‌بست‌های سیاسی که نتیجه آن فشار بر توده‌هاست نجات خواهد داد؟ و یا به جای دوگانه ملت دولت در چارچوب وفاق، ایجاد تقابل مردم و دولت ما را از استیلای فقر که پیامدهای اجتماعی و سیاسی بسیار مخربی دارد رها خواهد کرد؟

چرا این پرسش را مطرح می‌کنم؟چون مسئله مبتلا به عموم جامعه مسئله معیشت، مسکن، ناامنی اقتصادی و اجتماعی و افزایش بزهکاری ناشی از فقر اقتصادی است.

در جامعه‌ای که هر لحظه آبستن فروپاشی روانی‌ست، در جامعه‌ای که هر فرد یک آتشفشان آماده انفجار است؛ آیا تولید خشم عمومی، بی اعتبار جلوه دادن دولت و فراهم کردن بسترهای عقده‌گشایی و انتقام شخصی راه‌گشاست؟

از منظری دیگر به مسئله نگاه کنیم، از منظر اقتصاد خانواده، ما نمی‌توانیم دستوری برای خانواده‌ها اولویت مشخص کنیم بی‌آنکه جنبه‌های حمایتی برای آن برنامه‌ریزی کرده باشیم. به طور مثال در وضعیت اقتصادی پس از جنگ جهانی دامن‌ها کوتاه شد چون توان اقتصادی جامعه برای چندین متر پارچه دامن لباس فاخر ضعیف بود.

آقایان می‌دانید یک قواره چادر، یک مانتو، یک شال و روسری همه باهم چند؟

شما صرف دستور دادن نمی‌توانید جامعه را محجبه کنید در حالیکه مادران بسیاری سال‌هاست توان خریدن یک مانتو یا پالتو را ندارند! چون خرج فرزندشان مهمتر از پوشش آنهاست، در حالیکه کشور ما ثروت عظیمی دارد که البته اکثریت مردم از آن بی بهره اند و عدم مدیریت درست باعث شده تهیه مواد اولیه دارو و اقلام خوراکی که جز دغدغه های روزمره مردم است، برای دولت با محدودیت های جدی انجام شود. حتی آموزش دیگر رایگان نیست در این حال چطور از کسانی که به واسطه رفتارهای غلط سیاسی گذشته خصوصا در سه سال اخیر، گرفتار سخت‌ترین مسائل اقتصادی هستند انتظار دارید هزینه‌های پوشش مورد نظر شما را داشته باشند در حالیکه اولویت اکثریت جامعه اجاره‌بها، معیشت و آموزش است و در نهایت اگر توانست لباسی تهیه می کند.

شما نمی‌توانید از سقوط جامعه به دره فقر، مشتق پرواز بگیرید.