به گزارش حکایت گیلان | امیرحسین ابراهیمی،تحلیل گر مسائل سیاسی: روزگاری نه چندان دور، رشت را شهر "اولین‌ها" می‌خواندند. اولین شهرداری، اولین کتابخانه ملی، اولین چراغ برق... شهری که پیشگام مدرنیته در ایران بود. امروز اما، این شهر خلاق و فرهنگ‌دوست، در خواب زمستانی فرو رفته است. راسته‌های تجاری که روزگاری پذیرای بازرگانان روس و قفقاز و یونانی بودند، حالا به مراکز خرید پوشاک چینی بنجل تبدیل شده‌اند، و رودخانه‌های زرجوب و گوهررود که زمانی محل تفرج رشتی‌ها بودند، داستان غم‌انگیزاشان قلب هر شهروند رشتی را به درد می آورد.

اما آیا این پایان داستان است؟تجربه شهرهایی چون سنگاپور نشان می‌دهد که تحول، دست‌نیافتنی نیست. رشت با موقعیت طلایی خود در مسیر کریدور شمال-جنوب، می‌تواند دوباره به نقش تاریخی خود به عنوان دروازه تجارت ایران بازگردد. محور رشت-انزلی-لاهیجان که روزگاری شاهراه تجارت ابریشم بود، می‌تواند بار دیگر به رگ حیاتی اقتصاد منطقه تبدیل شود.

تصور کنید رشت فردا را؛ جایی که کشتی‌های تجاری از بندر انزلی به سوی بنادر روسیه و قزاقستان در حرکتند، قطارهای باری از ایستگاه رشت به سوی باکو و تفلیس روانه‌اند، و مرکز لجستیک پیشرفته شهر، کالاها را به سراسر ایران توزیع می‌کند. شهری که صنایع غذایی‌اش برندهای جهانی خلق می‌کنند و پارک‌های علم و فناوری‌اش، خانه استارتاپ‌های نوآور است.

این رؤیا چندان هم دور از دسترس نیست. رشت با سرمایه انسانی تحصیل‌کرده، فرهنگ کارآفرینی، و موقعیت استراتژیک خود، همه عناصر لازم برای این تحول را داراست. آنچه نیاز داریم، بازگشت به همان روحیه پیشگامی است که روزگاری رشت را به شهر "اولین‌ها" تبدیل کرد.

زرجوب و گوهررود می‌توانند دوباره زنده شوند، نه به عنوان کانال‌های فاضلاب، بلکه به عنوان شریان‌های حیات شهری. ساغریسازان می‌تواند از محله‌ای فرسوده به قلب تپنده فرهنگ و هنر تبدیل شود. و خیابان‌های شهر می‌توانند بار دیگر میزبان رویدادهای بین‌المللی باشند و شهر رشت به عنوان نگین درخشان در امر دیپلماسی شهری ایران بدرخشد.

اما این تحول نیازمند یک "ائتلاف توسعه" است؛ همراهی نخبگان سیاسی، اقتصادی و فرهنگی شهر. نسل جدید رشتی‌ها، با همان شور و اشتیاق پدران وپدربزرگان خود که روزگاری این شهر را به پیشگام مدرنیته ایران تبدیل کردند, می‌توانند رشت را به قطب اقتصادی شمال کشور تبدیل کنند.

رشت می‌تواند و باید دوباره بدرخشد. نه به عنوان یک شهر مصرفی، بلکه به عنوان موتور محرکه توسعه شمال ایران. این مقاله نه با حسرت گذشته، بلکه با امید به آینده نوشته شده است. آینده‌ای که در آن، رشت بار دیگر شهر "اولین‌ها" خواهد بود.