حکایت گیلان | سرویس فرهنگ و هنر | عباس موذن: بودجه استان گیلان در سال ۱۴۰۳ برابر ۱۸،۶۱۴،۵۵۸ میلیون ریال است که ۶۰ درصد آن یعنی مبلغ ۱۱،۱۶۸،۷۳۴.۸ میلیون ریال بودجه شرکتها و بانکهای دولتی ست که طبق آئین نامه باید ۱ درصد آن یعنی ۱،۱۱۶،۸۷۳.۴ میلیون ریال (صد و یازده میلیارد و ششصد و هشتاد و هفت میلیون و سیصد و چهل و هشت هزار تومان) با صلاحدید وزارت ارشاد در بخش فرهنگ هنر هزینه شود.

حال سوال اینجاست با این بودجه چه کارهایی می‌توان انجام داد؟

با این بودجه می‌توان حداقل ۱۰ آمفی تئاتر مجهز ۳۵۰ تا ۵۰۰ نفره( طبق آگهی‌های رسمی مناقصه عمومی ۱۴۰۳) ساخت یا هزینه‌ی تولید حدود ۵۵۰ تئاتر فاخر را پرداخت کرد یا هزینه‌ی ساخت ۱۱ فیلم سینمایی پرخرج را تامین کرد یا به ۴۶۵ هنرمند ماهی ۲۰ میلیون دستمزد داد و یا با آن یک میلیون متر مربع بنر تبلیغاتی چاپ کرد.

سؤال بعدی اینست که آیا این بودجه تحصیل می‌شود، اگر می‌شود چرا گزارش خرج‌کرد آن در جامعه نشر داده نمی‌شود؟

این مورد رو هم باید در نظر داشت که این بودجه ۱۰ درصد بودجه برگزاری جشنواری لوکسی مثل" کن" است ، اگر این بودجه وجود دارد چرا همواره هنرمندان استان در مضیقه هستند؟
چرا بابت اجرا در سالن‌های دولتی نه تنها کمک هزینه نمی‌گیرند بلکه پول هم باید پرداخت کنند؟
و خب اگر بودجه تحصیل نمی‌شود، سوال این است که چرا نمی‌شود؟
چه کسی باید پیگیر احقاق حقوق مردم استان باشد؟
چرا نمایندگان محترم مجلس در این زمینه اطلاع‌رسانی نمی‌کنند؟
و این مسئله عامل تولید چند ده سوال و چراست که اکثراً غیر شفاف و بی‌پاسخ می‌مانند.

امیدوارم در دولت جدید که وعده‌ی شفاف‌سازی داده شده، جواب برخی از این سؤالات را بگیریم.
چرا که برای حل اکثر ابر بحران‌های استان اول باید ساختمان و زیربنای فرهنگی آن ساخته شود؛
اصلاح فرهنگ مصرف؛ معضل کمبود آب و برق و گاز،
فرهنگ سرمایه گذاری مولد و بوم دوست: معضل فقر و بیکاری و محیط زیست،
فرهنگ رانندگی: معضل ترافیک و آلودگی هوا و هزاران مثال دیگر.