حکایت گیلان |شعر فرامرز سه دهی روایت‌های شکسته و فنجان‌های شکسته در عصر پاییز فروپاشی‌ها، پاره‌روایت‌های خرد و کلان سیاسی یا نه، عاشقانه، شعر مصور و تاریخ و شهادت، چریک و پنجاه و سه نفر، شعر و زبانی الکن، ماننده به زمان وقوعش. زبان فرار فرامرز فراتر از مرز از یوتاپ تا آریو برزن، تا تاریخ معاصر. شاعر نشانه‌ها و نام‌ها در شعرش ارواح مردگان و زندگان را احضار و محاکمه می‌کند، یا تبرئه! شعرش روایتگر شکست روایت‌های کلان تاریخ است به قول پسامدرن‌ها؛ از نیچه تا لیوتار و میشل فوکو و ... روایت در پاییز فروپاشی ایده‌ها و آرمان‌ها و حسرت و نوستالوژی‌های بربادرفته و البته روایت حماسه نسل‌ها هم هست:

«یوتاپ خواهر آریوبرزن به تاوان قرن‌ها جنگیدن، عاشق شدن، نرسیدن»
و بازسرایی شکست آرمان‌خواهی‌های دور:
«کتانی به پاهایم می‌آید/ و شلوار گشاد چینی/ کلاهی است که برادر مائو گذاشت»
شاعر اشاره دارد به شعار «زحمت‌کشان جهان متحد شوید»؛ اشاره به آرمان‌ها و نام‌ها. از ویکتور خارای خنیاگر شهید تا خوزه ساراماگوی برگشته از مارکسیسم استالینی و کتاب رمان «کوری» او. گو اینکه این سری و آثاری مثل «1984» جرج اورول و «کوری» ساراماگو که کارهایی در نقد چپ جهانی بودند، توتالیتریسم استالینی را به نقد کشیدند، در فرجام خود کارشان به نوعی جدایی از سوسیالیسم تعدیل شده انسانی هم کشیده شد. به گونه‌ای که غرب سرمایه‌داری و امریکا هم لی‌لی به لالای‌شان گذاشتند و چاپ‌های متعدد کردند. اما از سوی دیگر شاعری که حالش خوب است و برای دلش زندگی نکرده:
«زندگی را کشیده است مثل/ دردورنج!/ و دورتر از همیشه به رویاها/ اما سبیل‌هایش را کوتاه نیامده» که اینجا سبیل هم نشانه است و کارکردی تاریخی دارد و البته تاریخ مصرف ولی در روایت شاعر در آرمان‌هایش یعنی که از آرمانش کوتاه نیامده. شاعری که از شمارش اعداد می‌ترسد و از فراموشی می‌ترسد:
«و از هر چیزی/ که تو را/ می‌برد از یادم...»
و چه زیبا و دردمندانه گفته و ترس از فراموشی آنجا که خود شعر و هنر بیانیه‌ای ا‌ست علیه فراموشی و مرگ و ابتذال...

منبع: اعتماد