اختصاصی حکایت گیلان | سرویس دانشجویی_دانشگاهی 

به موعدهای انتخابات که نزدیک می‌شویم؛ وعده‌ها کلید می‌خورند و آینده توام با گشایش و تغییر از هر طرفی به سوی فوج آحاد جامعه سرازیر می‌شود.

وعده‌هایی بسیار زیبا و فریبنده که چه بسا اگر متعاقبا رخ می‌دادند کنون ایران با هر معیاری،

 ازتوسعه‌یافته‌‌ترین کشورهای جهان با بالاترین سطح رفاه اجتماعی می‌بود!

اما شوربختانه عموم این وعده‌ها محقق نشدند! 

از رییس جمهوری که قرار بود در دوران حضورش دستی روی دکمه فیلترینگ نرود گذشتیم و رسیدیم به این جملات پرفتوح:

«اینترنت رایگان حق مردم است، دسترسی آزاد به اینترنت باید برای همگان فراهم شود و استفاده از آن برای دهک‌های پایین رایگان شود. این سوال وجود دارد که چرا با وجود توسعه استفاده از فضای مجازی، زیرساخت‌های مورد نیاز برای آن فراهم نشده است؟ چرا نباید بگذاریم مردم در فضای مجازی اشتغال داشته باشند؟ دسترسی راحت به اینترنت حق مردم است! من خودم دو میلیون دنبال‌کننده دارم!»

همه این مطالب در مناظرات گفته شد و آنچه رخ داد این بود: 

- بار دیگر تشدید فیلترینگ.

- کاهش و اختلال شدید سرعت و پهنای باند اینترنت.

و آخرین مشت، افزایش قیمت سی درصدی به همراه کاهش حجم بسته‌های اینترنتی.

و این ظاهرا یک چرخه مسموم و عادت کنار نگذاشتنی است که پس از مورد هدف قرار گرفتن توسط پیکان انتقادات، برای جبران مافات می‌توان همه چیز را چند نرخی کرد و با افزودن یک پسوند دولتی مهر و عطوفت دولت را نسبت به ملت شریف ایران نشان داد!

اما سابقه دو ساله مدیریت عزیزان در این حوزه چیز دیگری می‌گوید. احیانا آسیب‌های شغلی که اختلال شدید اینترنت و افزایش فیلترینگ ایجاد نمود خط و خشی روی دو میلیون دنبال‌کننده آقای رییس جمهور نینداخت؟

و سوالی که همچنان برای همه بی‌جواب است این است که چگونه مقامات مسئول در بستر‌هایی که مردم حق استفاده از آن را بدون فیلترینگ ندارند, این چنین پویا و فعال‌اند؟ و جامعه هدف تبلیغاتشان در آن فضاها چه کسانی هستند؟

سوال دیگر این است که چرا عزیزان از این تجارب تلخ چند نرخی سازی و وابستگی همه چیز به دولت درس عبرت نمی‌گیرند؟

از دلار, بنزین تا حتی لاستیک؛ کدام یک در مجموع چالش‌برانگیز و هزینه‌بر نبوده که دولت را ترغیب به اجرای طرح مشابه برای اینترنت می‌کند؟ و یا اصلا با فرض درست بودن این سیاست, آیا اپراتورهای مخابراتی ما غیردولتی‌اند؟

فکر نمی‌کنم کسی بداند چه زمانی قرار است به این سوالات پاسخی روشن داده شود؛ مگر اینکه دوباره انتخاباتی از راه برسد و فردی با انتقادات شدید در بغل و بدون ارائه برنامه، قول رسیدگی و حل و فصل تمام این موضوعات و شفاف‌سازی ابهامات را بدهد.