اختصاصی حکایت گیلان | عباس مؤذن: این روزها پدرام پریچهره در سالن نارون ،نمایش سندرم را بر صحنه برده‌است، یک درام اجتماعی قابل قبول و روان، یک مهمانی تولد برقراراست که ما با خرید بلیط به آن ملحق می‌شویم و متن به درستی مارا همراه خود می‌کند به گونه‌ای که احساس جدا افتادگی از این مهمانی حس نمی‌کنیم، و درست در زمانی که همه در حال شادی و سرخوشی هستیم، فاجعه رخ می‌دهد....

ساختار درست دراماتیک و استفاده بجا از پاساژها و چیدمان درست عطف‌ها ، نشان از کاربلدی نویسنده دارد و این توانایی در کنار احساس مسئولیت اجتماعی ،از سوی پریچهره منجر به خلق اثری تاثیر گذار شده است، به گونه‌ای که مخاطب این اثر بعد از تماشای تئاتر امکان ندارد به راحتی از کنار مسائل مطرح شده در اجرا ، علی‌الخصوص "آزمایشهای غربالگری"بگذرد.
"سندرم" زیر متنش هیچ چیزی پنهان نکرده ، همه چیز ساده و روراست بیان می‌شود و از نظر من یکی از نقاط قوت اثر همین است چرا که مخاطب این اثر ، از بطن جامعه هستند.زوجهای جوانی که مثل ماشین از صبح تا شب کار می‌کنند تا زیربارِ هزینه های کمرشکنِ این روزهای جامعه خُرد نشوند.طبقه‌ی متوسطِ لاغر شده‌ای که دیگر رمقی برای کشف معنا برایش نمانده.این قشر از جامعه نیاز دارد که سر راست و بدون استعاره و تعارف با حقیقت روبرو شود تا برایعباس موذنعباس مؤذنش موثر بیافتد و "سندرم" دقیقا همینکار را می‌کند.
می‌ماند بازیهای این اجرا که بعضا میتوانست بهتر باشد.تفاوت سطح بازیگران را در این نمایش به راحتی میتوان تشخیص داد و بعضاً با نحوه ی بازی ، کار از ریتم می‌افتد(بعضی لحظات اجرا، سریالهای برنامه خانواده تداعی می‌گردد) از نظر نگارنده، بزرگترین ضعف اجرا همین است .
در نهایت تماشای این اثر را علی‌الخصوص برای زوجهای جوان، بسیار موثر و کارآمد می‌بینم و پیشنهاد می‌کنم تماشای آنرا از دست ندهند