اختصاصی حکایت گیلان | استاد احمد سمیعی گیلانی پژوهشگر، مترجم و پدر ویراستاری کشور روز گذشته در تالار مرکزی رشت تدفین شد. مراسم تدفینی که حواشی خودش را داشت و دختر استاد اجازه دفن در محل از پیش تعیین شده را نداد تا در نهایت در منطقه دیگر تالار دفن شود.

البته محل اولیه ای که برای استاد درنظر داشتند انتهای پارکینگ تالار بود که مشخص نیست به مغز چه کسی خطور کرده بود. مثل این می‌ماند در بدترین قسمت قبرستان دفن شوی که سال دوازده ماه کسی توجهی به آن ‌نمی‌کند. از آن گذشته تا کی قرار است دفن مفاخر ما در بوستان، تالار و مراکز فرهنگی و علمی باشد. یعنی نمی‌توانید مرکزی برای دفن مفاخر تعبیه کرد که نیاز نباشد چنین کارهایی صورت نگیرد؟ از هنگامی که این تالار افتتاح شده بیشتر از برنامه های فرهنگی و هنری شاهد نشست‌های سیاسی و آئینی مدیران بودیم و اگر همین فرمان ادامه پیدا کند چیزی از حفظ و نگهداری این تالار باقی نمی‌ماند.

بنیاد نخبگان و اداره ارشاد در زمینه حواشی تدفین استاد قصور دارند. رییس بنیاد نخبگان که ناپیداست و گویی فکر می‌کند مهمتر از مفاخر گیلان است و در مراسم‌های تشییع و تدفین شرکت‌نمی‌کند. رئیس ارشاد استان البته پیگیر و فعال است، ولی اداره مورد نظر تحت مدیریت تفکرات جزمی قرار دارند و اینگونه است که یک مراسم تدفین هم به یک معضل تبدیل می‌شود.