اختصاصی حکایت گیلان | سید محمد شفیعی:

توافق ایران و عربستان با میانجگری چین به ثمر رسید تا دو کشور مجددا بعد از ۷سال روابط دیپلماتیک خود را از سر بگیرند. این توافق با با استقبال کشورهای مختلف خاورمیانه و گروه‌های حاضر در آن روبرو شد و   دورنماهای گوناگونی برای تحولات و آینده خاورمیانه مطرح شده، اما از جهات دیگر باید بررسی کرد که خود چین چه نفعی از این توافق می‌برد و چه اهدافی را دنبال می‌کند.

اولین نفعی که چین از این توافق میبرد، قطعا جایگزین آمریکا شدن در منطقه است. اگر آمریکا با جنگ وارد خاورمیانه شد و از طریق ایجاد هراس از ایران در دل کشورهایی همچون عربستان، توانست اهداف تجاری خود را نیز پیگیری کند و برای دفاع از این کشورها، هزینه دریافت کند و سلاح‌های خودش را با قراردادهای میلیارد دلاری به فروش برساند، اما چین در ابتدای ورودش مشغول امضای قراردادهای گوناگون با کشورهای منطقه جهت سرمایه گذاری در کشورهایی نظیر ایران و عربستان و  امارات بوده و توانست دو قدرت سنتی منطقه یعنی را نیز بعد از ۷ سال با میانجگری خود آشتی دهد. چین در حال ساختن شخصیتی خیرخواه در قبال کشورهای منطقه برای خود است و کمرنگ کردن نقش آمریکا.

نفع بعدی چین، این است که جنگ یمن رو به پایان خواهد رفت و مذاکرات صلح قوت می‌یابد، اما چرا چین از پایان جنگ یمن، نفع می‌برد؟ جواب مشخص است طرح یک‌کمربند،یک‌جاده!

ایران و عربستان در این طرح نقش مهمی دارند، به چه صورت؟ این طرح دو مسیر زمینی و دریایی که حدود ۷۰ کشور را بهم دیگر متصل می‌کند. در مسیر زمینی این ایران است که نقش ویژه‌ای ایفا می‌کند و یکی از مسیرهای اصلی زمینی اتصال است. عربستان نیز معمای کلید مسیر دریایی است، خلیج عدن! که در مسیر دریایی نقش مهمی را بازی می‌کند و بابت جنگ یمن ناامن شده و اجرای طرح را مختل می‌کند. اختلافات ایران و عربستان نیز مسیر زمینی را تهدید می‌کرد.

پس این توافق یکی از موانع اصلی برای اجرای این طرح را رفع می‌کرد، با پایان جنگ یمن امنیت به خلیج‌عدن باز‌ می‌گردد و چینی‌ها با خیال راحت می‌توانند مسیر دریایی طرح یک‌کمربند،یک جاده را احداث کنند. 

چین برای منافع خودش هم که شده راضی به ایجاد این توافق بوده و علاوه بر جایگزینی آمریکا، در باطن به دنبال ایجاد شرایط برای پیشبرد طرح خود بود. پس تمام تلاش خود را برای به ثمر رسدن این توافق به کار برد.