اختصاصی حکایت گیلان | طبق دستور وزارت کشور، سه روستای ضیابر، چوکام و طاهرگوراب به شهر تبدیل شده اند و برخی رسانه های از آن به عنوان تحقق آرزوی مردمان این دیار یاد کرده اند. شهر شدن این روستاها در حالی است که جمعیت این مناطق آن چنان کم است که به زحمت از آن به عنوان «شهرک» هم  می‌توان نام برد. طبق اطلاعات جمعیت شهر طاهرگوراب طبق آخرین سرشماری 1311 نفر، ضیابر 3490 نفر و چوکام 3096 نفر است. همه این مناطق به عنوان روستاهای کشاورزی معروف هستند و مشخص نیست بعد این تکلیف چیست. مگر در شهر هم کشاورزی می‌کنند؟

شاید ضیابر به خاطر زندان و یا شهرک صنعتی را کمی بتوان مورد استثنا قرار داد. ولی تبدیل شدن این مناطق قبل از ایجاد زیرساخت شهری تنها آسیب به بخش کشاورزی این مناطق است. این بدیهی‌ترین چیزی است که ورای تبلیغات انتخاباتی می‌توان در این رابطه روی آن توافق داشت. پیش از این هم «پیربازار» به یک شهر تبدیل شده است که تنها اخباری که از آن به گوش می‌رسد اختلافات اعضای شورا برای انتخاب شهردار است و در این مدت هیچ پیشرفتی در رابطه با شهرشدن پیربازار مشاهده نمی‌کنیم. 

طبق قانون  زمین کشاورزی در محدوده شهری از جهت تولیت اداری تحت اختیار شهرداری و جهاد کشاورزی قرار دارد و قابل تغییر کاربری است. با این اوصاف مدتی دیگر چیزی از کشاورزی در این مناطق باقی نمی‌ماند. آن وقت برای مردمان این شهرها چه اقدامی صورت گرفته است؟ آیا این چیزی جزء توسعه بدون برنامه ریزی و  بدون زیرساخت مناسب است؟

ظاهرا فقط قرار است شهرشدن این مناطق به فرصتی برای غیربومیان و خرید بی ضابطه زمین‌های کشاورزی و تبدیلش به مناطق مسکونی شود. این بیشتر یک خطر و تهدید بالقوه است که آیندگان را تهدید می‌کند و هویت شهری را زیرسوال می‌برد! اگر شهرشدن به همین سادگی است که بدون جمعیت مناسب به آن دست پیدا می‌کنیم کل کشور را شهر کنید تا دیگر چیزی به نام کشاورزی و توسعه روستایی باقی نماند. حتما می‌خواهیم با این حرف و سخن‌ها از خدمت به مردمان استانمان هم صحبت کنیم!