اختصاصی حکایت گیلان | سامان بدر: نگاهی کوتاه به تاریخ ایران به ما نشان می‌دهد که امید بخشی از فرهنگ این مردم بوده است. ولی معادلات همیشه بر وفق مراد نبوده است. طوری که از آن به عنوان «امید کاذب» یاد می کنیم. این آخری هم مرگ «پیروز» بود که یوزپلنگ امید ایرانیان بود. اما عمرش به ده ماه هم نکشید.  نمونه اتفاقات تاریخی کم نیست. صنعت ملی شدن نفت یکی از آن ها بود. در برابر آن موج ملی گرایی ما حادثه سی تیر را داشتیم که نماد مقاومت و ایستادگی بود، ولی عرض یک سال تبدیل شد به کودتای 28 مرداد! نظامیان و اراذل و اوباش شهر را کنترل کردند و دیگر کمتر کسی به فکر مقاومت و ایستادگی بود. 

سال 82 وقتی لاله و لادن قصد عمل داشتند تا از هم جدا شوند خبری از اینترنت و فضای مجازی نبود. ولی خواهران به هم چسپیده تبدیل شده بودند به نمادی از «امید» و حس «زندگی»! آن وقت‌ها مشکلات اقتصادی آن چنان نبود که به چشم بیاید و لاله و لادن موضوع به شدت جذابتری بود که در تمام رسانه ها تیتر یک شده بودند. ولی نتیجه ناامیدکننده تر از آن بود که به دست آمد. 

در تمام این سالها آن چه مردم را مایوس کرده است غلبه سیاست و منافع جناحی بر روحیه همبستگی ملی بوده است. یادمان نرفته زمانی که داعش به مجلس حمله کرد و یا وقتی خبر کشف پیکر غواصان عملیات کربلای 4 منتشر شد چه شور همبستگی خوبی ایجاد شده بود، اما نتیجه همه آن ها در بستر شعارزدگی به یک «امید واهی» دیگر تبدیل شد. گفته شد که مقصر اصلی حمله داعش تلگرام بوده است!  تشییع پیکر غواصان هم بیشتر شبیه یک محاکمه خیابانی بود که مداح و سخنرانش علیه برجام و مذاکرات هسته ای صحبت می‌کردند. این آن چیزی نبود که ما انتظارش را داشتیم. 

پیروز نماد آخر این «امید واهی» بود. ما به زنده بودنش ایمان داشتیم، در حالی امکانات برای نگهداری او آن چنان کافی به نظر نمی‌رسید. یوزپلنگ مادری که نامش را «ایران» گذاشته ایم نتوانست فرزندش را شناسایی کند و به او شیر دهد. دو توله یوز هم که قبلا مرده بودند. خودش هم که دیگر شرایط باروری ندارد. تنها با کلمات «ایران» و «پیروز» بازی شد و نتیجه یک شکست کامل نمادگرایانه بود. مثل همه کاندیداهای ریاست جمهوری که بعد پیروزی موجی از امید در دل برخی زنده می‌کنند و در پایان قصور را به گردن دیگری می اندازند.