اختصاصی حکایت گیلان | از سال 94، دوازدهم دی ماه روز رشت نامگذاری شده است و در سالهای گذشته برنامه های مختلفی در این روز برگزار می شد و مردم هم در شبکه های اجتماعی درباره آن صحبت می کردند. امسال که خود متولیان امور هم برنامه خاص و دندان گیری برای روز رشت نداشتند و مشخص است وقتی برنامه ای از «بالا» در نظر گرفته نشده، روند کاری آن نیز تحت الشعاع قرار می‌گیرد. 

البته در سه سال گذشته، شیوع کرونا، رخدادهای سیاسی و مناسبت‌های مذهبی در برنامه های روز رشت تاثیرگذار بوده و به نوعی آن را به حاشیه برده است. شیوه برگزاری جشنواره ها، استندآپ کمدی و یا موزیک و شادی در چند سال داغ بوده و حالا دیگر حرف و اکت تازه ای برای نشان دادن  نیست. شورا هم که هنوز درگیر اختلاف برای انتخاب شهردار است و حتما انگیزه و وقتی برای روز رشت ندارد. اهالی هنر رشت که دل و دماغی برای چنین روزی ندارند و معلوم بود اگر برنامه ای برگزار می شد، حضورشان چندان پررنگ نبود.

 روز رشت به محاق رفته است و ما انگار از روزهایی صحبت می کنیم که سالها از آن می گذرد. این به دلیل نگاه تعصبی و تلاش برای مصادره سیاسی چنین روزی به نفع یک جریان و خط فکری خاص است. همان طور که صداوسیما در سالهای گذشته از یک محیطی که تقریبا خیلی از شخصتیها و سلبریتی‌ها از درون آن متولد شدند به مرکزی تبدیل شده که مدام برای ما برخی افراد مثل مهران رجبی و اخبار بیست و سی و شبکه افق تولید می شوند. مدیریتی که مدام در حال خط کشی و مرزبندی است مشخص است آن قدر دایره اش محدود می شود که مردم نیز شور و شوقی برای حضور در مناسبتهای مختلف اجتماعی ندارند. این یک چالش بزرگ است که عده ای از آن استقبال می کنند. بگردید به تیتر و محتوای روزنامه ای نگاه کنید که مسئولین فرهنگی کشور را تهدید می کند که نکند فضا را برای حضور دوباره هنرمندان در جشنواره فجر باز کنید. سود عده ای در محدودیت سازی است و آن مجریانی که در بالا نشسته اند دوست دارند به جای مردم از این روزنامه های کم تیراژ  حرف شنوی داشته باشند. نتیجه آن را در خاموشی روز رشت می بینیم.