حکایت گیلان | کمیل فتاحی:

حقیقتا در چند سال اخیر تعداد کارتُن‌خواب ها، زباله گرد ها و جویندگان ضایعات به مقدار چشمگیری زیاد شده که گاهی بر سر یک سطل زباله در مرکز شهر سه چهار نفر با چهره ی خسته و غبارگرفته مشغول جدا کردن ضایعات هستند.

اعتراض با هر سطح نگرش سیاسی و اجتماعی برآیند عوامل متعددی است که رفع و رجوع آن هم نیازمند عوامل خرد و کلان متعدد است.
منظور از این نوشته اشاره به اعتراض بی صدای کسانیست که نای سخن ندارند، مشاهده احوال انسان های بی پناه و فقیر در دل شبهای سرد رشت تجربه ناممکن و دور از دسترسی نیست، فقط نیازمند حرکت اراده و وجدان کسانیست که امکان و قدرت بهبود این جراحات را دارند.
اگر از فقرای حاشیه شهر و استان های دورتر سخن می گفتیم و می خواستیم شهری با هزاران جمعیت فقیر که معاش و آب آشامیدن و کار و گاز و جاده و آموزش ندارند را آباد کنید، چه می کردید؟
لابد طبق معمول به دنبال انداختن بار مسئولیت به گردن فلان دولت و بهمان مدیرکل می گشتید! اما برای همین کمتر از دویست نفر خیابان خواب رشت که شبها روی پلکان بانک ها و زیرشیروانی مغازه ها و روی صندلی پارکها می خوابند چه؟ اینکه نه بودجه چند میلیاردی میخواهد نه سازوکار دراز مدت!

یافتن مقصران عقب ماندگی رشت از تحقیق درباره سایر مشکلات کشور سختتر نیست! چون با نگاهی دوباره به قامت این شهر میشود فهمید مسئولان چقدر کار کرده اند و چقدر موثر بوده اند. چه بسیار محرومیت ها که دیگر به چشم نمی آید و از شدت فراوانی عادی شده تاکنون بارها درباره ساخت گرمخانه و ساماندهی زباله گردهای بی خانمان توسط فعالان اجتماعی و نیکوکاران توصیه شده، اما آقای شهردار و اعضای شورا، مطالباتی از این دست و ساختن یک سوله با امکانات استراحت و تحویل دو سه وعده غذای گرم در روز که زحمتی نیست، مگر چقدر بودجه می خواهد؟ مگر چقدر زیرساخت و نیروی کار می خواهد؟
آیا کار ناممکنی است که این جمعیت مستضعف را سامان دهید؟ سازمان بهزیستی کجای حل این مساله ایستاده؟ مگر اینها شهروند و هموطن و همنوع ما نیستند؟

کاش شهرهای دیگر استان هم توجه به این قشر را جزو وظایف خود بدانند، نه اینکه اغلب دنبال جلسات پی در پی و سخنرانی های بی ارتباط با وظایفتان باشید و هرجا بیشتر توی چشم بود، همان سمتی بروید.
از خدمت به مردم فقط کمیسیون ماده ۱۰۰ و افزایش ساخت و سازهای بدقواره شهری و عوارض سالانه شده دغدغه شورا و شهرداری! پس سایر خدمات چه؟

اگر تاکنون چشمتان به این مردم بی خانمان افتاده باشد برخی از آنها آنقدر پیر و سالخورده هستند که هرشب باید دعا کرد مبادا از سرما خشکشان بزند. اگر دور از جان بمیرند هم به کسی برنمی خورد مگر آن سگ با وفا که شبانه روز کنارشان زندگی می کند و بارها دیده ام یک لقمه خود می خورند و یک لقمه به آن زبان بسته می دهند.
البته خود این افراد بی پناه هم زبانشان باز نیست، وگرنه تابحال صدای رنج و آوارگی و فقرشان هزار کارگزار خدوم ملت را به جنون کشانده بود.

کار مفید که حتما نیاز خبرنگار و روبان و قیچی و هلهله ندارد، با دل روشن و وطن دوستی هم می‌شود کار کرد، در این دو ماه به اندازه کافی از نگاه مطالبه گر شهروندان پنهان بودید، معلوم نیست مدیریت شورا و شهرداری در این مدت چقدر کار مفید کرده، حال تا زمستان نرسیده این وزنه ی اخلاقی را از زمین بردارید و اقامتگاه مناسب و شرایط پذیرش برای کارتُن خوابها فراهم کنید.

اگر مافیای پشت پرده زباله در رشت رخصت داد مساله ضایعات را هم با نظارت بیشتر سروسامان دهید؛ بلکه از زخم و آلودگی سراوان کم بشود.
از سود بازیافت طلای سیاه (زباله) میتوان برای مخارج امور شهری استفاده کرد، نه آنکه سرطان بشود بخورد به سینه ی مردم.
کاش به زباله گردها هم آموزش بدهید دنبال یک تکه ضایعات محیط کوچه را کثیف نکنند و با رعایت بهداشت از سلامت خودشان مراقبت کنند.
شهر بارانی و دل چرکین ما نیازمند تسکین است و روزهای خوب چه دور چه نزدیک، خلاصه خواهد رسید، فقط عمر است که بی برگشت است.