اختصاصی حکایت گیلان | سامان بدر: مجموع حوادث و اعتراضات اخیر چالش های بزرگی را در کشور ایجاد کرده که مثل همیشه عده ای از درون حاکمیت و طرفدارانش به جای حل آن در پی جمع کردن موقتش هستند. در حالی که حداقل برخی از سیاستمداران قدیمی نزدیک به حاکمیت خود اذعان می کنند که در این جامعه دو قطبی بین مردم ایجاد شده است ، عده ای این گونه القاء می کنند که با پشه و مگس خواندن معترضین و عدم توجه به مطالبات عمومی جامعه می توانند از این نقطه حساس کنونی نیز خارج شوند! غافل از آن که این پیچ حساس مدام از طرف خودشان شنیده می شود. صداوسیما هم که روزهای اول حداقل چند نفر را به عنوان صدای متفاوت دعوت می کرد، حال به خاطر اعتراض افراطیون به حضور آن ها به تریبون برنامه های یکطرفه تبدیل شده است. دیگر کار به جایی رسیده که حتی شادی نکردن کریم انصاری فرد بعد از گلزنی به منچستر یونایتد هم در رده سانسورها قرار می گیرد.گویی مردم نمی دانند چه خبر است!

بر فرض که آشوب های خیابانی امروز و یا فردا متوقف گردد، ابعاد سنگین هزینه های آن را چه کسی خواهد پرداخت ؟  آیا نمی توان تصور کرد که همه این مسائل بر ابعاد جهانی نیز تاثیر می گذارد؟ همین مذاکرات هسته ای که سالهاست مسئولان جمهوری اسلامی در حال مذاکره هستند بعد از همه این حوادث دستخوش تغییرات نمی شود و  تحریم ها بیشتر خودش را نشان نمی دهد؟ معادلات روابط با جهان چطور؟ آیا این چالش که مدام در حال سروکله زدن با دولت های اروپایی باشیم یک تهدید برای دیپلماسی کشور نیست؟

مشخص است تکرار مداوم سخنان نابجا در باب برخی شعارها و اعتراضات چیزی جزء تشدید وخامت اوضاع در پی نداشته است. آیا کسی می داند استاندار تهران چرا مدام از امن و امان بودن شهر صحبت می گوید؟ خبرگزاری های خاص مدام می گویند تعداد معترضین چهارصد نفر است و  در اعتراضات دانشجویی تنها شعارهای بسیج مخابره می شود. روزنامه ای تیتر می زند که نسبت انقلابیون با ضد انقلابیون 99 به 1 درصد است. پس چرا تمام کشور بیش از بیست روز است درگیر همین حوادث است؟ 

نگارنده همچنان بر این باور است می توان با رویکردی جدید نسبت به کاهش خسارات مالی و معنوی این اعتراضات اقدام کرد. همین نطق امثال هاجر چنارانی در مجلس مورد توجه بسیاری از مردم قرار گرفت، به شرطی که امثال او اینقدر در اقلیت قرار نگیرند و صدای کسانی که مدام بر آتش اعتراضات می دمند در اولویت قرار نگیرد. شما تصور کنید در این یک سال اخیر بحث «جداسازی جنسیتی در ادارات» ، «کاهش مدیران زن» و تکرار مداوم شعار فرزندآوری چه آسیب هایی در جامعه به خصوص در میان زنان ایجاد کرده است. وقتی صداهای افراطی مدام زنان را به خانه نشینی و فرزندآوری متعدد تشویق میکنند، مشخص است نوعی سرخوردگی در این جامعه ایجاد می شود. استانداری که  به خودش اجازه می دهد بگوید ساعت دوازده زنان کارمند را تعطیل می کنیم، آن ها را از نقش آفرینی بیشتر در جامعه برحذر داشته است. وقتی چنین نگاهی در مدیریت کشوری باب شود، معلوم است که هرچیزی جرقه آتش است برای برانگیختن احساسات جمعی! البته اگر می خواهید همین فرمان ادامه پیدا کند که دیگر حرفی نیست.