به گزارش حکایت گیلان | روزبه عسکری زاده

سازمان همکاری شانگهای در سال ۱۹۹۶ با محوریت چین و روسیه تاسیس گردید مقر اصلی دبیرخانه این سازمان در شهر پکن قرار دارد ، این شهر با حدود بیست و دو میلیون نفر جمعیت، یکی از بزرگترین و تجاری ترین شهرهای دنیاست اما مقر کمیته اجرایی این سازمان در شهر تاشکند در کشور ازبکستان است که اندکی پس از شکل گیری سازمان همکاری شانگهای به این سازمان پیوست و در کنار چین، روسیه ، قزاقستان ،قرقیزستان و تاجیکستان قرار گرفت. در سال ۲۰۱۵ با درخواست عضویت دولت هند در این سازمان موافقت شد و بنابراین پرجمعیت ترین دولت های جهان یعنی چین و هند هر دو در این سازمان موقعیتی ویژه یافتند در ادامه با پیوستن پاکستان به این جمع تلاش شد تا گامی در جهت تنش زدایی مابین هند و پاکستان برداشته شود و هر دو کشور احساس کنند، می توانند در فضای همکاری متقابل از منافعی قابل توجه برخوردار گردند. از سال ۲۰۱۷ و در جریان اجلاس آستانه در کشور قزاقستان گمانه زنی ها در مورد احتمال عضویت ایران در این سازمان رو به فزونی نهاد تا اینکه بالاخره در۱۷ دسامبر سال ۲۰۲۱ در شهر دوشنبه در کشور تاجیکستان ، گمانه زنی ها به پایان رسید و ایران به عضو مورد توافق این سازمان اوراسیایی مبدل گشت.

براساس آنچه در سال ۲۰۰۵ در اجلاسیه مسکو موسسان این سازمان توافق نموده بودند. یکی از اهداف اصلی این سازمان ایجاد شورای مشترک بانکی و اجرای پروژه های مشترک سرمایه گذاری در کشورهای عضو است؛ به ویژه سرمایه گذاری در پروژه های حمل و نقل اعم از راه سازی و به ویژه پروژه های حمل و نقل ریلی ( قطارهای بین شهری ، درون شهری، منوریل ، تراموا) و ایجاد ، گسترش و مدرن سازی باراندازها و ترمینال های دریایی . پیش از این همچنین در سال ۲۰۰۳ پیشنهاد دولت چین در جهت توانمندسازی مناطق آزاد تجاری در کشورهای عضو مورد توافق طرفین قرار گرفته بود. بنابراین با توجه به اهداف اصلی این سازمان و با عنایت به موقعیت خاص گیلان امید است که مسئولین استانی ضمن به فال نیک گرفتن عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای برنامه های خویش را برای جذب سرمایه و اجرای پروژه های مربوطه هماهنگ کنند تا آماده بهره گرفتن از فرصتی باشند که به زودی مهیا خواهد گشت. نه تنها می توان از این فرصت برای ارتقاء موقعیت منطقه تجاری و صنعتی انزلی بهره برد بلکه فراتر از آن گام هایی برداشت در جهت رفع یکی از مشکلات بنیادین استان گیلان که همانا حمل و نقل مطلوب است.

باید توجه داشت که استان گیلان متشکل از هفده شهرستان است و شهرهای گیلان به مانند شهرهای فلات مرکزی ایران و مناطق بیابانی و نیمه بیابانی از یکدیگر دور نیستندT بلکه فاصله هریک از دیگری مسافتی به نسبت سایر نواحی ایران اندک است. بدین سبب ضمن تلاش در جهت تقویت این ایده که استان گیلان به منوریل و همچنین تراموا برای بهبود حمل و نقل نیاز دارد.کوشش برای جذب سرمایه گذار و دریافت تکنولوژی لازم از طریق کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای امری دور از دسترس نمی باشد؛ باید به این نکته توجه نمود که به دلیل فضای سبز و طراوت گیلان و جذابیت چشم نواز و توریستی ، مترو و قطارهای زیرزمینی نمی توانند برای گیلان ایده خوبی باشند، بلکه تراموا و منوریل ایده های بهتری هستند.

هر دو کشور چین و روسیه به عنوان محور اصلی سازمان همکاری شانگهای هم در زمینه فناوری ، تخصص و تجربه و همچنین در اجرای پروژه های حمل و نقل کارنامه درخشانی دارند، خطوط تراموا می تواند تمامی هفده شهرستان گیلان را به یکدیگر متصل نموده و ضمن کاستن محسوس از بار ترافیک جاده ها ، کاهش مصرف سوخت و سالم سازی هوا نه تنها به سرعت حمل و نقل افزوده بلکه خود به جاذبه توریستی جدیدی مبدل گشته و به ارتقاء اقتصادی استان کمک نماید.